Świerk biały to drzewo iglaste pochodzące z chłodniejszych rejonów Ameryki Północnej. W Polsce znane są różne szczepione odmiany wolnorosnące i karłowate. Dowiedz się, jak pielęgnować świerki białe.
Nasza rodzima odmiana świerków coraz częściej jest zastępowana przez mniejszy i łatwiejszy w uprawie świerk biały. Ten pochodzący z północnej części Stanów Zjednoczonych świerk jest chętnie uprawiany ze względu na mały przyrost roczny. Poznaj pozostałe zalety świerku kanadyjskiego.
Świerk biały – pochodzenie
Inną nazwą dla tego drzewa iglastego jest świerk kanadyjski. Drzewo to rośnie na pograniczu Stanów Zjednoczonych i Kanady, gdzie panuje klimat umiarkowany. W naturze osiąga nawet do 30 m wysokości, jednak w przydomowych ogrodach uprawiane są mniejsze, szczepione odmiany. Te z kolei rosną powoli lub przybierają karłowatą formę, co pozwala na lepsze wkomponowanie w ogrody skalne lub modne w ostatnim czasie aranżowane wrzosowiska.
Jak wygląda świerk biały?
Świerk kanadyjski często jest mylony ze znanym powszechnie świerkiem srebrnym. Różni się od niego przede wszystkim wyglądem korony, która jest zdecydowanie węższa i może przybierać różne kształty. Igły Picea glauca są dosyć długie, w kolorze niebiesko-zielonym, po roztarciu uwalniają bardzo silny, przyjemny aromat. Kora drzewa jest stosunkowo cienka i ma łuskowatą formę. Szyszki są niewielkie, osiągają wielkość od 3 do maksymalnie 6 cm. Kryją w sobie maleńkie, czarne nasiona o wielkości zaledwie 2–3 mm.
Ciekawe odmiany ozdobne
Ze względu na coraz większą popularność tego drzewa powstało wiele odmian świerka białego. Najchętniej uprawiane są odmiany wolnorosnące i karłowe, które charakteryzują się gęstym pokrojem i oryginalnym kolorem liści. Najbardziej znana to świerk biały „Conica”, który ma imponującą gęstą koronę o stożkowatym kształcie. Odmiana „Conica” rośnie powoli, dopiero po 10 latach krzew osiąga ok. 1,5 m wysokości. Oprócz tego znanych jest jeszcze kilka innych odmian tego wiecznie zielonego drzewa iglastego.
Pozostałe odmiany świerku białego
Wśród bardziej popularnych odmian świerku białego można wymienić:
- „Alberta globe” – dorasta do 1 m wysokości, ma piękną koronę o kulistym kształcie;
- „Enchinoformis” – osiąga wysokość 1 m; charakteryzuje się koroną płaskokulistą, ma delikatniejsze, miłe w dotyku igły;
- „Laurin” – roczny przyrost tej odmiany to zaledwie 2–3 cm, korona ma wąski, stożkowy kształt;
- „Sanders blue” – drzewo o szerokim pokroju i igłach w kolorze srebrnym;
- „Maigold” – to powoli rosnąca odmiana o stożkowatym pokroju; jej młode przyrosty mają kolor złoty, ale z czasem tracą tę barwę i stają się jasnozielone.
Sadzenie i pielęgnacja świerku białego
Do sadzenia świerku białego najlepiej przystąpić wiosną. W sklepach ogrodniczych znajdziesz sadzonki już ukorzenione, nadające się od razu do zasadzenia. Wymagania glebowe i wilgotnościowe tych roślin nie są duże. Świerk biały najlepiej rośnie na stanowisku słonecznym i w podłożu średnio wilgotnym i przepuszczalnym. Zakupioną sadzonkę należy włożyć do wykopanego uprzednio dołka na głębokość podobną jak wysokość doniczki. Dołek dobrze jest wypełnić specjalnym podłożem do iglaków z domieszką torfu i ziemi ogrodowej. Drzewko należy podlać, a ziemię wygładzić. Można też wysypać ozdobną korę pod pniem.
Odporność na choroby i szkodniki
Świerk biały to gatunek, który jest stosunkowo odporny na choroby i ataki szkodników. Groźny jest dla niego przędziorek, który bezlitośnie żeruje, prowadząc do stopniowego obumierania rośliny. Jeśli więc zauważysz, że drzewko zmarniało, a dodatkowo jest pokryte drobnymi pajęczynami, to znak, że zostało zaatakowane przez te niewielkie pajączki.
Innym zagrożeniem są mszyce, które pojawiają się szczególnie w okresach suszy. W obu przypadkach najlepiej jest wykonać oprysk, który skutecznie rozwiąże problem szkodników i sprawi, że drzewo stopniowo powróci do formy. Regularna obserwacja pomoże uchronić rośliny.
Choroby grzybowe
Najczęstszą przyczyną pogorszenia wyglądu świerków są choroby grzybowe. Prowadzi do nich m.in. nadmierna wilgotność gleby. Nowe pędy żółkną, a igły brązowieją. U podstawy pędów może pojawiać się zgnilizna. Choroby grzybowe rozwijają się głównie zimą i z początkiem wiosny. Czają się pod grubą pokrywą śnieżną, gdzie wysoka wilgotność sprzyja namnażaniu grzybni. Warto więc regularnie usuwać śnieg zalegający przy pniach, aby do minimum ograniczyć możliwość zakażenia świerku białego.
Drzewa iglaste w ogrodzie
Coraz większa popularność odmian karłowatych wielu gatunków sprawiła, że odmiany takie jak Picea glauca „Conica” coraz chętniej uprawiane są w ogrodach. Najlepiej prezentują się razem z pozostałymi iglakami lub w modnych ogrodach skalnych. Młode sadzonki można wkomponować w ciekawe aranżacje na tarasach i balkonach, gdyż z powodzeniem można uprawiać je także w donicach.
Świerk karłowy należy do roślin ozdobnych. Doskonale wkomponuje się w niemal każdy ogród. Wygląda korzystnie sadzony w grupach, ale nawet pojedyncze okazy prezentują się dobrze zarówno na tarasie, jak i w ogrodzie. Uprawa nie jest wymagająca nawet dla początkujących ogrodników. Należy jednak skrupulatnie doglądać drzewka, by w razie potrzeby zareagować odpowiednio szybko.
