Daglezja zielona to wielki okaz rośliny. W Polsce rekord związany z wysokością tej rośliny to 58,20 m. Daglezja polecana jest do ogrodów naturalistycznych i leśnych, na skalniaki i wrzosowiska.
Czym jest daglezja zielona?
Daglezja zielona, jedlica zielona, jedlica Douglasa to drzewo iglaste pochodzące z części Ameryki Północnej. Nazwa jedlica Douglasa wiążę się z nazwiskiem szkockiego botanika Davida Douglasa. Jako pierwszy sprowadził roślinę do Europy w 1827 roku. Do Polski została sprowadzona w XIX wieku, najpierw do sadzenia w parkach, a następnie do uprawy leśnej. Jest uważane za jeden z cenniejszych gatunków drzew, które występuje w naszych lasach, a nie pochodzi z Polski. Drzewo rośnie do około 50 m wysokości, średnica pnia wynosi prawie 4 m oraz dożywa 350 lat. W odpowiednich dla niej warunkach może dorosnąć do 100 m wysokości i żyć 1300 lat. Zaraz po sekwoi wieczniezielonej, jest to największe drzewo na świecie.
Wygląd potężnego drzewa
Drewno daglezji jest podobne do drewna modrzewia. Posiada czerwoną twardziel i wąski, jasny biel. Kora starych drzew jest twarda, gruba i czerwonobrązowa. Korona jest wąska i szerokostożkowata.
Igły
Giętkie igły jedlicy zielonej osiągają długość 2-4 cm i około 1,5 mm szerokości. Umieszczone są promieniście wokół pędów. Są płaskie, a od spodniej strony porywają się dwoma niebieskobiałymi paskami. Nie są kłujące, są tępe lub delikatnie zaostrzone. Jeśli potrzesz igły daglezji, poczujesz cytrynowy zapach. Drzewo jest zimozielone, oznacza to, że nie zrzuca swoich liści na zimę. Co kilka lat powoli wymienia swoje igły na nowe.
Szyszki
Szyszki zaczynają pojawiać się dopiero po 10-25 latach. To wtedy zaczyna owocować drzewo. Dojrzałe szyszki przybierają kolor jasnobrązowy, wystają z nich języczki, czyli łuski okrywowe nasionka.
Korzenie
Daglezja zielona tworzy system korzeniowy sercowaty. W przeciągu kilku pierwszych lat bardzo szybko rośnie. Korzenie boczne rozrastają się w płytkiej glebie, na skalistym podłoży i przy wysokich lustrach wody. Mają tendencję do zakotwiczania drzewa, poprzez ukośne wrastanie w głębsze warstwy gleby. Korzenie są powiązane rozmiarem korony drzewa.
Po czym poznać daglezję i nie pomylić jej ze świerkiem oraz jodłą?
Daglezja jest smukła, jej wierzchołek nie ma predyspozycji do wytwarzania bocianiego gniazda. Ponadto pąki daglezji są wrzecionowate i szpiczasto zakończone. Niezwykle charakterystyczne są szyszki, których trójzębne, długie łuski okrywające wychylają się ponad łuski nasienne. Jej owoce są również dekoracyjne.
Odmiany daglezji
Odmiany daglezji można podzielić na 2 różne grupy. Jedną z nich jest Pseudotsuga subs. menziesii (daglezja zielone), natomiast druga to P. subsp. Glauca, czyli daglezja sina.
Daglezja sina jest mniejsza, osiąga około 30 m wysokości. Ma grube, nastroszone i srebrzyste igły. Jej cechą charakterystyczną jest zdolność kiełkowania przy ostrzejszych temperaturach, ponieważ jest bardziej odporna na suszę i mróz. Zdecydowanie lepiej sprawdza się w klimacie ostrzejszym.
Wyróżnia się odmiany takie jak:
- Pendula – ma silnie zwisające pędy boczne, płaczący pokrój. Występuje w wersji Glauca Pendula, gdzie posiada srebrzyste igły;
- Graceful Grace – również posiada zwisające pędy, które kładą się na ziemi;
- Fletcheri – karłowata odmiana osiągająca 50 cm wysokości po 10 latach rozrostu. Ma nieregularny, poduchowaty i spłaszczony pokrój. Dobrze prezentuje się w ogrodach skalnych. Należy do odmiany daglezji zielonej;
- Hofman – osiąga 4 m wysokości, a jego igły pokryte są niebieskim nalotem. Tworzy wąską koronę z subtelnie przewieszającymi się bocznymi pędami;
- Holmstrup – niska odmiana, ma wąską koronę, która z czasem przypomina kolumnę.
Wymagania uprawne
Drzewo preferuje ciepły i wilgotny klimat oceaniczny. Ziemia powinna być próchnicza, świeża i piaszczysto-gliniasta. Rośnie na glebach o niskim pH. Na niekorzyść działa stojąca woda. Daglezja jest podobna do świerka, który znosi cień w umiarkowanych ilościach. Młodsze gatunki preferują więcej światła, niż osobniki dojrzałe oraz są mniej odporne na przymrozki (szybko się regenerują). Nie należy sadzić jej w miejscach mocno zanieczyszczonych. Spowoduje to brązowienie igieł.
Przycinanie
Młode rośliny możesz ukształtować na żywopłoty. Daglezje dobrze znoszą przycinanie. Wczesną wiosną lub pod koniec lata przytnij gałęzie o połowę długości. Nadasz im w ten sposób określony kształt. Nie przycinaj przewodnika, aby boczne pędy nie rosły w górę.
Młode nie potrzebują przycinania, a starsze, ponad 15-letnie okazy nie mogą być zbyt mocno cięte. Spowoduje to rozwój chorób.
Daglezje to wdzięczne i długowieczne rośliny. Odpowiednio zadbane mogą posłużyć ci jako żywopłot lub atrakcyjna ozdoba.
