Wierzba wawrzynkowa, czyli miododajna roślina zapylana przez owady to ciekawy dodatek do ogrodów i parków. Spotyka się ją także na żwirowiskach i w pobliżu wód. Sprawdź, jak wygląda wierzba wawrzynkolistna i dlaczego warto ją zasadzić.
Wierzba wawrzynkowa to rzadki gatunek, który występuje najliczniej w Europie Środkowej. To okazałe drzewo lub rozłożysty krzew rozkwitający w marcu i kwietniu odporny na mróz i suszę. Wczesny okres kwitnienia i stosunkowo szybki wzrost sprawiają, że te rośliny wykorzystywane są do obsadzania nieużytków. Niekiedy można zauważyć je w ogrodach, gdzie pełnią funkcję ozdobną. Wybierają piaszczyste, wilgotne gleby, dlatego spotykane są w pobliżu wód: przy brzegu i na aluwiach.
Wierzba wawrzynkowa – morfologia i dostępność roślin
Wierzba wawrzynkowa (z łac. Salix daphnoides) to inaczej wierzba wawrzynkolistna. Jest to gatunek roślin wieloletnich, które należą do rodziny wierzbowatych. To okazałe drzewo pochodzi z Europy, ale rozprzestrzenia się także poza jej granicami. Długa historia uprawy oraz rozprzestrzenianie sprawiają, że dokładne ustalenie pierwotnego zasięgu nie jest proste. Mimo to przyjmuje się, że w naturze wierzba wawrzynkowa występuje w górach środkowej Europy i w rejonie Bałtyku. Naturalne środowisko występowania w Polsce to Karpaty i wybrzeże.
Morfologia wierzby wawrzynkowej
Wierzby wawrzynkolistne to krzewy i drzewa z krótkim pniem i nieregularnym pokrojem. Ich kora jest lekko spękana i ma szarawy odcień. Młode gałęzie są obłe i długie. Owłosione gałązki przybierają barwy zieleni i brązu. Z czasem stają się fioletowoszare. Starsze gałęzie są kruche i grube, pokryte są sinym nalotem woskowym. Duże, zaostrzone pąki są błyszczące i mają czerwonawy kolor. Liście wierzby są lancetowate i z obu stron nagie. Wierzch jest ciemnozielony i błyszczący, a spód niebieskoszary – wysuszone nie czernieją. Ich długość waha się od 10 do 12 cm.
Wierzba wawrzynkowa to roślina dwupienna. Jej kwiaty zbierają się w kotki bez szypułek. Mają one dwubarwne, szerokojajowate przysadki. Kwiaty żeńskie wyróżniają: słupki siedzące lub z bardzo krótkimi trzonkami, gęsto owłosiona zalążnia słupka przylegającego i łukowate znamię dwudzielne. Kotki męskie bezszypułkowe osiągają długość do 5 cm i szerokość ok. 17 mm.
Jakie zastosowanie ma wierzba wawrzynkowa?
Wierzba wawrzynkolistna może kwitnąć od marca do kwietnia, jeszcze przed rozwojem liści. Jest to roślina owadopylna i miododajna, której nasiona rozsiewa wiatr.
Zgodnie z klasyfikacją zbiorowisk roślinnych jest gatunkiem charakterystycznym dla związku zespołów Salicion eleagni. Ten krzew preferuje piaszczyste gleby: przepuszczalne, zasobne, najlepiej zasadowe. Jego siedliska to przede wszystkim brzegi wód i potoków, kamieńce oraz nadmorskie wydmy.
Wierzby wawrzynkowe traktowane są jako rośliny ozdobne. Można wykorzystywać je także do nasadzeń krajobrazowych i parkowych. Często używane są do obsadzania piaszczystych nieużytków takich jak żwirowiska.
Salix daphnoides Vill, czyli drzewo idealne do nasadzeń krajobrazowych i jako roślina ozdobna
Salix daphnoides Vill to krzew lub drzewo wierzbowate. Charakterystyczna cecha to stosunkowo duże rozmiary. Wierzba wawrzynkowa osiąga wysokość od 5 do 15 m. Według czerwonej księgi gatunków zagrożonych publikowanej przez IUCN (Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody) jest to gatunek najmniejszej troski, któremu nie grozi wymarcie.
Wierzby tego gatunku to zarówno ozdobne rośliny ogrodowe, jak i nasadzeniowe. Lubią nasłonecznione stanowiska w pobliżu wody. Ich kwiaty mają białe, czerwone i żółte kwiatki. Liście na skutek suszenia nie czernieją, a owoce przybierają formę torebek.
Co ciekawe, wierzba wawrzynkolistna może rozwijać mieszańce z innymi gatunkami. Należą do nich między innymi: wierzba iwa, wierzba krucha, wierzba rokita czy wierzba czerniejąca.
