Gąska ziemistoblaszkowa należy do rodziny gąskowatych. Po raz pierwszy opisana została w 1762 roku przez Schäffera pod nazwą Tricholoma terreum. Obecną nazwę nadano jej w 1871 roku. Gąska ziemista, bo tak też nazywany jest ten gatunek, występuje powszechnie w Ameryce Północnej, Europie, Azji, Afryce i Australii. W Polsce jest bardzo pospolita. Owocniki pojawiają się od września do listopada w lasach iglastych i mieszanych, na ziemi wśród opadłych igieł i liści, zwłaszcza pod sosnami.
Tabela – właściwości
| Zagadnienie | Opis |
| Jadalny czy nie? | Jadalna, choć mało smaczna |
| Sezon | Od września do listopada, czasami w grudniu |
| Występowanie | Pospolity w lasach iglastych i mieszanych w Polsce i na świecie |
| Wygląd | Kapelusz 3–8 cm, bladoszary z jaśniejszym brzegiem, filcowato-włókienkowaty. Trzon 4–8 cm, biały lub szarobiały. |
| Rozmiar | Kapelusz 3–8 cm, trzon 4–8 cm |
| Właściwości | Brak wyraźnego zapachu i smaku |
| Zastosowanie w kuchni | Można jeść, ale lepiej użyć do potraw z innymi grzybami ze względu na mało smaczny miąższ |
Gąska ziemistoblaszkowa ma kapelusz o średnicy 3–8 cm, początkowo stożkowaty, później rozpostarty, zazwyczaj z niewielkim garbkiem. U starszych okazów kapelusz jest popękany. Jego kolor to odcienie szarości, często z jaśniejszym brzegiem. Skórka sucha, filcowato-włókienkowata. Trzon o długości 4–8 cm, biały lub szarobiały, gładki. Miąższ białawy, o łagodnym, niemącznym smaku i zapachu.
Gąska ziemistoblaszkowa rośnie na ziemi, wśród opadłych liści i igieł, zwłaszcza pod sosnami. Preferuje gleby piaszczyste i wapienne. Późną jesienią często pojawia się masowo.
Ciekawostki
- Zarodniki gąski ziemistoblaszkowej są jajowate, gładkie, bezbarwne i mają średnicę 5–8 x 4–5 μm.
- Jest grzybem mikoryzowym, tworzącym symbiozę z drzewami.
- Może pojawiać się jeszcze w grudniu, jeśli zima jest łagodna.
- Dawniej nazywana była gąską ziemistą.
Podsumowanie
Gąska ziemistoblaszkowa to dość pospolity grzyb występujący w lasach iglastych i mieszanych w Polsce. Pojawia się od września do listopada, a nawet grudnia przy łagodnej zimie. Jest jadalna, choć o mało smacznym miąższu. Łatwo ją rozpoznać po szarawym, włókienkowatym kapeluszu i białym trzonie.
