Tabela – właściwości
Zagadnienie | Opis |
Jadalny czy nie? | Grzyb trujący. Wywołuje mdłości i zaburzenia żołądkowe. |
Sezon | Od sierpnia do października. |
Występowanie | Pospolity w całej Polsce, pojedynczo lub gromadnie w lasach iglastych i mieszanych, szczególnie w górskich świerczynach. |
Wygląd | Kapelusz średnicy 3-7 cm, szary z ciemniejszymi promienistymi prążkami. Blaszki jasnoszare. Trzon wysokości 6-12 cm, biały do szarego. |
Rozmiar | Kapelusz 3-7 cm średnicy, trzon 6-12 cm wysokości. |
Właściwości | Miąższ białawy, zapach ziemisty. Smak bardzo ostry i piekący. |
Zastosowanie w kuchni | Ze względu na trujące właściwości nie nadaje się do spożycia. |
Ciekawostki o gąsce pieprznej
- Ze względu na charakterystyczny szpiczasty kapelusz łatwo odróżnić od innych podobnych szarych gąsek.
- Dawniej w polskim piśmiennictwie mykologicznym nazywana była bedłką podzielonką lub gąską rózgowatą.
- Objawy zatrucia występują już po 1/2-3 godzinach od spożycia.
Znaczenie ekologiczne
Gąska pieprzna odgrywa istotną rolę w ekosystemie leśnym, tworząc mikoryzę z drzewami iglastymi, głównie świerkami. Dzięki symbiozie z tymi drzewami ułatwia im pobieranie wody i soli mineralnych z gleby. Jest więc ważnym ogniwem w funkcjonowaniu lasów górskich.
Zastosowanie
Ze względu na swoje trujące działanie, gąska pieprzna nie ma zastosowania kulinarnego. Dawniej była wykorzystywana w medycynie ludowej, choć obecnie jej właściwości lecznicze nie zostały potwierdzone naukowo. Niektórzy sugerują możliwość wykorzystania ekstraktów z tego grzyba jako naturalnych środków owadobójczych, jednak potrzebne są dalsze badania w tym kierunku.
Podsumowanie
Gąska pieprzna to pospolity w Polsce grzyb o charakterystycznym wyglądzie – szarym, spiczastym kapeluszu. Rośnie w lasach iglastych i mieszanych od sierpnia do października. Jest grzybem trującym, o ostrym, piekącym smaku. Wywołuje silne zaburzenia żołądkowe i nie nadaje się do spożycia. Można ją łatwo odróżnić od innych podobnych szarych gąsek po jej wyjątkowym kształcie. Odgrywa też istotną rolę w ekosystemach leśnych, tworząc symbiozę z drzewami iglastymi.