Tabela – właściwości
| zagadnienie | opis |
| Jadalny czy nie? | Czubajnik czerwieniejący jest grzybem jadalnym, choć o niewielkich walorach smakowych. |
| Sezon | Owocniki pojawiają się od lipca do października. |
| Występowanie | Występuje w Ameryce Północnej, Europie i Nowej Zelandii. W Polsce jest pospolity. |
| Wygląd | Ma kapelusz o średnicy 8-15 cm, początkowo kulisty, później rozpostarty. Jest szarobrązowy, pokryty ciemnymi, odstającymi łuskami. Trzon wysmukły, z pierścieniem. |
| Rozmiar | Kapelusz osiąga średnicę 8-15 cm. Trzon długość do 15 cm i grubość 1-1,5 cm. |
| Właściwości | Miąższ białawy, po uszkodzeniu czerwienieje. Bez charakterystycznego zapachu. |
| Zastosowanie w kuchni | Ze względu na niewielkie walory smakowe, rzadko używany w kuchni. |
Gdzie występuje w Polsce?
Czubajnik czerwieniejący jest w Polsce gatunkiem pospolitym. Rośnie na obrzeżach lasów liściastych i iglastych, w parkach, na polanach leśnych. Preferuje miejsca nasłonecznione, na żyznych i przewiewnych glebach. Owocniki pojawiają się od lipca do października.
Cechy wyróżniające czubajnika czerwieniejącego
Kania czerwieniejąca ma biały trzon z pierścieniem, który można przesuwać. Jego miąższ początkowo biały, po uszkodzeniu czerwienieje. Kapelusz jest brązowy, pokryty ciemniejszymi, odstającymi łuskami. Te cechy odróżniają ją od podobnych grzybów z rodzaju Macrolepiota. Można ją pomylić z trującym sinoblaszkiem trującym, który jednak w Polsce występuje rzadko.
Ciekawostki
- Dawniej nazywany był czubajką czerwieniejącą, gdy zaliczano go do rodzaju Macrolepiota.
- Ze względu na podobieństwo do innych gatunków, w tym trujących, zaleca się ostrożność przy zbieraniu czubajnika czerwieniejącego.
- W Niemczech nazywany jest rakojadalny ze względu na podobieństwo w smaku do raków.
- Występuje także w Ameryce Północnej i Nowej Zelandii, gdzie został zawleczony.
Podsumowanie
Kania czerwieniejąca to dość pospolity w Polsce grzyb, rosnący w lasach liściastych i iglastych. Jest jadalny, choć o skromnych walorach. Łatwo go pomylić z innymi gatunkami, w tym trującymi, dlatego wymaga ostrożności. Posiada charakterystyczne cechy, takie jak odstające łuski na kapeluszu i miąższ zmieniający barwę na czerwoną. Mimo jadalności, ze względu na ryzyko pomyłki raczej go nie zbierać.
